EWA STADTMULLER

"ŚWIĘTA  JADWIGA  KRÓLOWA"

W katedrze wawelskiej, w prastarym Krakowie

Cichutkim snem wiecznym śpią polscy królowie.

Pośród nich Jadwiga jak opłatek biała,

Co  młodo  umarła i świętą  została.

Bardziej niźli złoto poważała cnoty,

krakowskiej uczelni oddała  klejnoty.

Dlatego jej berło pięknie ozdabiane,

Choć się  ładnie błyszczy, w środku jest drewniane.

Na wawelski zamek z Węgier przyjechała.

Po swym ojcu – królu Polską rządzić miała.

Serce jej tęskniło za dworem znajomym

I chłopcem na męża  z dawna przeznaczonym.

Cóż, kiedy poddani padli na kolana:

„Bądź żoną Jagiełły królowo kochana.

Ten ślub złączy w jedno sąsiednie dwa państwa

I braci –Litwinów nawróci z pogaństwa”.

Zalała się łzami młodziutka królowa.

Poszła na modlitwie rozważyć te słowa.

Wzrok utkwiła w krzyżu ;z Niego przyszła siła,

By tak trudną dla niej ofiarę złożyła.

Z lękiem na spotkanie z Jagiełłą czekała.

„Poganin i dzikus”- tak pewnie myślała.

Ujrzała rycerza- nie stary, nie szpetny…

Po latach poznała, jak bardzo szlachetny.

Przyjął chrzest, z nim cała Litwa się ochrzciła.

Dwa państwa Jadwiga krzyżem połączyła.

Rozpaliła w mroku światło Chrystusowe,

Wznosiła kościoły i klasztory nowe.

Gdy rosła następna świątynia  w  Krakowie,

Przyszła by się z bliska przypatrzeć budowie.

Obejrzawszy wszystko, już odchodzić miała,

Wtem na jednej  z twarzy wzrok swój zatrzymała.

Łzę dojrzała w oku ,serce jej zadrżało.

„Powiedzcież , człowieku,cóż złego się stało?”

„Mnie nic - szepnął biedak - lecz żona ma chora,

A ja nie mam grosza, by wołać doktora”.

Pokiwała głową szlachetna królowa,

Na kamieniu trzewik oparła bez słowa.

Złotą klamrę zdjęła. ”Weźcie-powiedziała.-

Życzę wam, by żona szybko wyzdrowiała”.

„Królowo!”-wyszeptał kamieniarz wzruszony

I pobiegł do domu z nowiną  dla żony.

Gdy wrócił, chciał zaraz dokończyć robotę.

Osłupiał, gdy tylko zamachnął się młotem.

Ślad ujrzał wyraźny, jakby…stópka mała.

Królowa  w tym miejscu nogę  opierała.

Ludzie poruszeni w ślad się wpatrywali.

Wnet w kościelną ścianę głaz ów wmurowali.

Przeminęły wieki, pomarli królowie,

A pamięć  o świętej wciąż żyje w Krakowie.